Sedomix (Produkt złożony – płyn doustny) | Przedsiębiorstwo Farmaceutyczne „Leki Natury” Tadeusz Polański

crataegi tinctura - Nalewka, tynktura (łac. tinctura) – rodzaj leku galenowego, niezagęszczony preparat roślinny otrzymywany poprzez ekstrakcję suchego surowca roślinnego lub zwierzęcego rozpuszczalnikiem, najczęściej etanolem lub jego mieszaniną z wodą. Nalewki otrzymuje się przez zalanie ziół rozpuszczalnikiem o przypisanym stężeniu i poddanie go maceracji lub perkolacji przez określony (podany w monografiach farmakopealnych) czas, odpowiedni dla danego surowca. Można je też uzyskiwać poprzez rozpuszczenie wyciągów suchych albo gęstych. Nalewki mają różnego rodzaju zastosowania, zależne od surowca, z którego zostały wykonane. Popularne są nalewki wspomagające trawienie, przeciwkaszlowe, do stosowania zewnętrznego (na przykład do przemywania ran, płukania gardła) i inne. Przeważnie są wydawane jako krople per se (czyli w formie nieprzetworzonej). Przykłady nalewek leczniczych: nalewka z kwiatostanu głogu (Tinctura Crataegi) nalewka z konwalii majowej mianowana (Tinctura Convallariae maialis titrata) nalewka z ziela kopytnika (Tinctura Asari) nalewka z owocni pomarańczy gorzkiej (Tinctura Aurantii amara) nalewka z liści pokrzyku wilczej jagody (Tinctura Belladonnae) nalewka z dębianek (Tinctura Gallae) nalewka z kozłka lekarskiego (Tinctura Valerianae)

hyperici tinctura - Laudanum – dawna nazwa nalewki z opium, zawierająca około 10% opium (co odpowiada 1% morfiny). W XVI wieku Paracelsus odkrył, że alkaloidy zawarte w opium są lepiej rozpuszczalne w alkoholu niż w wodzie. Początkowo każdy alkoholowy ekstrakt opium zwany był laudanum, a nazwę (od łac. laudare – chwalić) wprowadził sam Paracelsus. Jednakże dopiero Thomas Sydenham wprowadził laudanum szeroko do lecznictwa. Opublikował on w 1676 r. pracę Medical Observations Concerning the History and Cure of Acute Diseases, w której polecał laudanum w terapii licznych chorób (np. kaszel, biegunka, bezsenność) zapoczątkowując około 250-letni okres popularności laudanum. Na przestrzeni XVIII i XIX w. laudanum było środkiem stosowanym w leczeniu wielu - nawet banalnych - chorób, np. podawane było dzieciom żeby je uciszyć. Popularność wynikała zarówno z faktu, że specyfik ten silnie uzależnia, jaki i tym, że laudanum było tańsze od wina czy ginu, gdyż jako lek nie było objęte podatkiem akcyzowym. Dopiero w pierwszych latach XX wieku (Harrison Narcotics Tax Act, 1914) ograniczono stosowanie laudanum w związku z uznaniem go za narkotyk. Jego ofiarą była między innymi żona Abrahama Lincolna, Mary Todd Lincoln. Uzależnionymi od Laudanum byli min. Samuel Coleridge i Lewis Carroll. Oryginalny przepis na Laudanum, opracowana przez Syndenhama: sherry – 1 półkwarta opium – 2 uncje szafran – 1 uncja cynamon – 1 uncja w proszku goździki – 1 uncja w proszku mieszać i gotować powoli w łaźni wodnej przez 2-3 dni, aż tynktura osiągnie odpowiednią konsystencjęZgodnie z Farmakopeą, czysty wyciąg z opium nosi nazwę Tinctura Opii, natomiast nalewka Sydenhama, z uwagi na domieszkę przypraw, nazywana jest Tinctura Opii crocata.

melissae intractum - Alkoholatura, intrakt (łac. Alcoholaturae, Intracta) - preparat roślinny, otrzymywany poprzez wytrawienie surowego surowca roślinnego etanolem o stężeniu 80–95° (procent objętościowych). Intrakty są podobne do nalewek, różnią się od nich tym, że są sporządzane z surowców świeżych, a nie suszonych. Alkoholatury otrzymuje się metodą maceracji alkoholem w ilości od 80 do 120% masy surowca. Świeżo sporządzony preparat jest nietrwały, ze względu na obecne w nim aktywne enzymy roślinne, mogące rozkładać cenne składniki wyciągu. Z tego względu surowce roślinne stabilizuje się, ogrzewając je krótko we wrzącym etanolu. Przykłady intraktów: intrakt z kwiatostanu głogu (Crataegi intractum), intrakt z ziela melisy (Melissae intractum), intrakt z ziela dziurawca (Hyperici intractum), intrakt z niedojrzałych nasion kasztanowca (Hippocastani intractum), intrakt z korzeni kozłka (Valerianae intractum)

valerianae tinctura - Nalewka, tynktura (łac. tinctura) – rodzaj leku galenowego, niezagęszczony preparat roślinny otrzymywany poprzez ekstrakcję suchego surowca roślinnego lub zwierzęcego rozpuszczalnikiem, najczęściej etanolem lub jego mieszaniną z wodą. Nalewki otrzymuje się przez zalanie ziół rozpuszczalnikiem o przypisanym stężeniu i poddanie go maceracji lub perkolacji przez określony (podany w monografiach farmakopealnych) czas, odpowiedni dla danego surowca. Można je też uzyskiwać poprzez rozpuszczenie wyciągów suchych albo gęstych. Nalewki mają różnego rodzaju zastosowania, zależne od surowca, z którego zostały wykonane. Popularne są nalewki wspomagające trawienie, przeciwkaszlowe, do stosowania zewnętrznego (na przykład do przemywania ran, płukania gardła) i inne. Przeważnie są wydawane jako krople per se (czyli w formie nieprzetworzonej). Przykłady nalewek leczniczych: nalewka z kwiatostanu głogu (Tinctura Crataegi) nalewka z konwalii majowej mianowana (Tinctura Convallariae maialis titrata) nalewka z ziela kopytnika (Tinctura Asari) nalewka z owocni pomarańczy gorzkiej (Tinctura Aurantii amara) nalewka z liści pokrzyku wilczej jagody (Tinctura Belladonnae) nalewka z dębianek (Tinctura Gallae) nalewka z kozłka lekarskiego (Tinctura Valerianae)

avenae intractum - Alkoholatura, intrakt (łac. Alcoholaturae, Intracta) - preparat roślinny, otrzymywany poprzez wytrawienie surowego surowca roślinnego etanolem o stężeniu 80–95° (procent objętościowych). Intrakty są podobne do nalewek, różnią się od nich tym, że są sporządzane z surowców świeżych, a nie suszonych. Alkoholatury otrzymuje się metodą maceracji alkoholem w ilości od 80 do 120% masy surowca. Świeżo sporządzony preparat jest nietrwały, ze względu na obecne w nim aktywne enzymy roślinne, mogące rozkładać cenne składniki wyciągu. Z tego względu surowce roślinne stabilizuje się, ogrzewając je krótko we wrzącym etanolu. Przykłady intraktów: intrakt z kwiatostanu głogu (Crataegi intractum), intrakt z ziela melisy (Melissae intractum), intrakt z ziela dziurawca (Hyperici intractum), intrakt z niedojrzałych nasion kasztanowca (Hippocastani intractum), intrakt z korzeni kozłka (Valerianae intractum)

(Pochodzenie informacji o składnikach produktu: Wikipedia)